ΤΗ ΙΣΤ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου καί Ευαγγελιστού Ματθαίου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες αυτά.

Ήχος δ’

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ο εμβατεύων καρδίας τών ανθρώπων, ότε σου τήν ένθεον γνώμην Απόστολε, θεία προγνώσει εώρακε, καί εκ τού κοσμου, τής αδικίας σέ ελυτρώσατο, τότε σε παγκόσμιον, φώς απειργάσατο, τής οικουμένης τά πέρατα, καταφωτίζειν, καί διαλάμπειν εγκελευσάμενος, ού καί τό θείον Ευαγγέλιον, ηξιώθης σαφώς αναγράψασθαι, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Ο εκ τελώνου κληθείς εις μαθητείαν, ότε σε ο άναρχος Λόγος εφώνησεν, ακολουθείν προτρεπόμενος, καί κοινωνίαν, τής βασιλείας επαγγειλάμενος, τότε Παμμακάριστε, πάντα αφέμενος, καί ταραχώδους συγχύσεως, αναχωρήσας, αυτώ συντόνως επηκολούθησας, καί νύν θεόπτα εμφορούμενος, τής αφράστου αυτού θεωρίας τρανώς, καθικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Προφητική τις σαφώς οξυδερκία, πάλαι μέν σε Άγιον, λίθον τεθέαται, επί τής γής κυλιόμενον, καί τής απάτης, τάς ελεπόλεις καταλεαίνοντα, ο Λόγος δέ πάνσοφε, ο ενυπόστατος, φώς σε τού κόσμου καί κήρυκα, δικαιοσύνης, καί αληθείας αποτετέλεκε, λελαμπρυσμένον ταίς λαμπρότησι, τού τρισηλίου φωτός Πανσεβάσμιε, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος δ’

Καλούντι Χριστώ, πρός μαθητείαν ουράνιον, προθύμως ηκολούθησας θεόληπτε, πάσαν σχολήν φροντίδος γηϊνης, υφ’ έν παρωσάμενος, επαξίαν γάρ τής άνω βασιλείας, γνώμην ευπειθώς άναλαβόμενος, τής χαμαιζήλου πολιτείας, καί δόξης κενής απέστης, Ευαγγελιστής από Τελώνου γενόμενος, φώς τε τών εν σκότει χρηματίσας, καί πεπλανημένων οδηγός πρός σωτηρίαν, νύν δέ πρεσβευτής παντός τού κόσμου θερμότατος, καί τών σέ γεραιροντων Ματθαίε, φύλαξ σωτήριος.

Καί νύν… Θεοτοκίον

 Ο εξ υψίστου κληθείς

Σωματωθέντα τόν Κτίστην τών απάντων, έσχες εν τή μήτρα σου, θεομακάριστε, αναμορφούντα τόν άνθρωπον, τόν πρίν πεσόντα, τή παραβάσει διά τού όφεως, Θεόν γάρ εγέννησας, Λόγον αφράστως Αγνή, καί τής φθoράς ηλευθέρωσας, τήν φύσιν πάσαν, παλαιωθείσαν διά τού τόκου σου, διό υμνούμεν καί δοξάζομεν, σού τήν χάριν Παρθένε ανύμφευτε, δι’ ής σκέπε καί σώζε, τούς εν πίστει σέ δοξάζοντας.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ’

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τή τών λόγων σου σάλπιγγι, τούς ανθρώπους συνήθροισας, εις Θεού επίγνωσιν Παναοίδιμε, καί τά τής πλάνης αθροίσματα, εκ γής απεσόβησας, καί εις μίαν τούς πιστούς, τήν ομόνοιαν ίθυνας, καί πρεσβεύεις νύν, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην σου.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Ο εν γλώσση πυρίνη σε, καθοπλίσας τού Πνεύματος, κραταιόν ανέδειξε πολεμήτορα, κατά τής πλάνης Απόστολε, Χριστός ο Θεός ημών, παρ’ ού έλαβες λαμπρά, τά βραβεία τής χάριτος, όν ικέτευε, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην σου.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Εις τά βάθη τού Πνεύματος, διακύψας Απόστολε, πλούτον τόν ακένωτον κατενόησας, καί εξ αυτού αρυσάμενος, τήν χάριν τήν άφθονον, ημίν ευαγγελικώς, πάσι ταύτην διένειμας, καί πρεσβεύεις νύν, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην σου.

Δόξα... Ήχος πλ. β’

Εκ πυθμένος κακίας εσχάτης, πρός ακρότατον ύψος αρετής, ως αετός υψιπέτης, παραδόξως ανέδραμες, Ματθαίε πανεύφημε, τού γάρ καλύψαντος ουρανούς αρετή, καί τής συνέσεως αυτού πάσαν τήν γήν πληρώσαντος, Χριστού ακολουθήσας τοίς ίχνεσι, μιμητής διάπυρος εν πάσιν αυτού πεφανέρωσαι, ευαγγελιζόμενος ειρήνην, ζωήν καί σωτηρίαν, τοίς πειθαρχούσιν ευσεβώς, τοίς θείοις προστάγμασιν, εν οίς ημάς καθοδήγησον, ευαρεστούντας τώ Κτίστη, καί σέ μακαρίζοντας.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής, Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον  Ήχος γ’

Απόστολε Άγιε, καί Ευαγγελιστά Ματθαίε, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγομεν τούς Κανόνας τής Οκτωήχου, καί τού Αποστόλου τόν παρόντα.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α’  Ήχος δ’

«Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα».

Πλουσίως μετάδος μοι, τής ενοικούσης σοι χάριτος, Ματθαίε πανένδοξε, καί υπηρέτα Χριστού, καί βοήσομαι, λαμπρώς ανακηρύττων, καί μέλψω γηθόμενος, τά σά θαυμάσια.

Τελείως κατέλιπες, τών επιγείων τήν σύγχυσιν, τού Λόγου ώς ήκουσας, τού σαρκωθέντος φωνής, καί τής χάριτος, εδείχθης οικονόμος, καί κήρυξ θεόληπτος, θεομακάριστε.

Αυτόπτης γενόμενος, καί υπηρέτης διέπρεψας, τού Λόγου Απόστολε, τού πρό αιώνων Πατρός, καί διέδραμες, αυτού τήν παρουσίαν, ευαγγελιζόμενος, πάσι τοίς έθνεσιν.

Θεοτοκίον

Θανάτου καθαίρεσιν, καί τής φθοράς τήν κατάλυσιν, ζωής τε φανέρωσιν, ευηγγελίσω Σοφέ, τής Παρθένου γάρ, εν μήτρα ενοικήσας, ο απεριόριστος, κόσμον ανέπλασεν.

Ωδή γ’

«Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Τούς σούς Αποστόλους Θεού Λόγε, φωστήρας ανέδειξας ζωής, τόν ζόφον απελαύνοντας, τής αθεϊας Δέσποτα, καί εν τή θεία δόξη σου, τόν κόσμον όλον φωτίζοντας.

Τή σή καθοπλίσας, παντευχία, Ματθαίον τόν άριστον Σωτήρ, τυράννων δυνατώτερον, τούτον ειργάσω Δέσποτα, καί καθαιρέτην έδειξας, ειδώλων πλάνης Φιλάνθρωπε.

Γλώσσης τής πυρίνης σου ο φθόγγος, δαιμόνων ενέπρησε βωμούς, Ματθαίε τό θεότευκτον, τού Παρακλήτου όργανον, δι’ ού Χριστός κηρύττεται, Λόγος ο ενυπόστατος.

Θεοτοκίον

Σάλπιγξ θεολόγος φθεγγομένη, συντόνως εφώτισε λαούς, Ματθαίου τού θεόφρονος, τήν τής Τριάδος έλλαμψιν, τήν υπέρ νούν τε σάρκωσιν, τού Λόγου εκ σού Πανάχραντε.

 O Ειρμός

«Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονονς πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον».

Κάθισμα   Ήχος α’

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ο πρώτος τού Χριστού, Ευαγγέλιον γράψας, καί πάσαν δαδουχών, τήν υφήλιoν κτίσιν, Ματθαίος ο σοφώτατος, καί Χριστού μύστης άριστος, νύν τιμώμενος, ταίς ιεραίς μελωδίαις, πάσιν άφεσιν, αμαρτιών εξαιτείται, τοίς πόθω τιμώσιν αυτόν.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν

Τόν χρυσόν καταλείψας ως αληθώς, τόν Χριστόν δέ ποθήσας φιλευσεβώς, Ματθαίε Απόστολε, τών περάτων εδείχθης φωστήρ, καί εκ Τελώνου ώφθης, Απόστολος ένδοξος, μαθητής γενόμενος, καί κήρυξ τής πίστεως. Όθεν συνελθόντες, κατά χρέος τιμώμεν, τήν πάνσεπτον μνήμην σου, καί πιστώς εορτάζομεν, μελω δούντες καί λέγοντες. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τήν ουράνιον πύλην καί κιβωτόν, τό πανάγιον όρος τήν φωταυγή, νεφέλην υμνήσωμεν, τήν ουράνιον κλίμακα, τόν λογικόν Παράδεισον, τής Εύας τήν λυτρωσιν, τής οικουμένης πάσης, τό μέγα κειμήλιον, ότι σωτηρία, εν αυτή διεπράχθη, τώ κόσμω καί άφεσις, τών αρχαίων εγκλημάτων, διά τούτο βοώμεν αυτή. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς προσκυνούσιν ενπίστει, τόν άχραντον τόκον σου.

Ωδή δ’

«Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ τής Παρθένου σαρκώσεως, σού τού Υψίστου, ο Προφήτης Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Τώ ενυποστάτω σου Λόγω Θεέ, μεμαθητευμένος διέλυσε, κόσμου σοφίαν, ο θεόπτης Μαθητής, μεγαλοφώνως κράζων σοι. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τώ μεμακαρισμένω υπό Χριστού, ποίαν ευφημίαν προσείπωμεν, σοί θεηγόρε; ουκ ισχύει γάρ βροτός, τήν επανθούσαν χάριν σοι, λόγω εξειπείν αξιάγαστε.

Σού τόν ακηλίδωτον καί ακραιφνή, νούν τεθεαμένος ο Ύψιστος, ώσπερ λαμπάδα, εις λυχνίαν υψηλήν, τοίς εν τώ σκότει φαίνουσαν, πάσι θεοφάντορ προτέθεικεν.

Θεοτοκίον

Τήν τεταπεινωμένην φύσιν βροτών, η ευλογημένη ανύψωσας, τήν τού Υψίστου, ως κυήσασα ισχύν, υπερφυώς πανάχραντε, Μήτηρ ως Ματθαίος εδίδαξεν.

Ωδή ε’

«Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων θεον, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, τήν ειρήνην βραβεύουσα».

Τήν χάριν δεξάμενος, τού Παναγίου Πνεύματος, θείον ενδιαίτημα εδείχθης, θείως διδάξας, θεογνωσίας τό φώς, πιστευθείς τά δόγματα Χριστού, γράμμασιν εκτίθεσθαι, ως αυτόπτης θεόκριτος.

Η γλώσσά σου κάλαμος, τού Παρακλήτου γέγονεν, ενθέως τού λύτρωσιν διδόντος, τοίς έπιγνούσι τήν δεσποτείαν αυτού, καί ταίς σοφών εμπνέοντος ψυχαίς, γνώσιν επουράνιον, ώ Ματθαίε πανέντιμε.

Αστράπτοντα θαύμασι, καί ιαμάτων χάρισι, σέ Χριστός εξέπεμψε τώ κόσμω, τήν τών δαιμονων καταπατούντα ισχύν, καί ψυχάς φωτίζοντα Πιστών, πάντων τών υμνούντων σε, τής ειρήνης τόν κήρυκα.

Θεοτοκίον

Παρθένος γεγέννηκεν, Υιόν τόν προαιώνιον, φύσιν ενδυσάμενον ανθρώπων, ώς εκδιδάσκων ο θεηγόρος φησί, καί σώσαντα ταύτην εκ φθοράς, πάθει τώ τού σώματος, καί Παρθένος διέμεινεν.

Ωδή ς’

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεποντισέ με καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ’ ως Θεός εκ φθοράς ανάγαγε, τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Ευαγγελιστής από τελώνου, ώς ηκολούθησέ σοι, μετεσκεύασται ο θεηγόρος, τή παναλκεί Παντουργέ δυνάμει σου, ο Ματθαίος ο πανάριστος.

Ρυθμίζεται τού Ευαγγελίου, τοίς ψυχοτρόφοις λόγοις, τών εθνών πληθύς ανυψουμένη, πρός αρετών υψηλών ακρότητα, ώ Ματθαίε παμμακάριστε.

Ματθαίου ζωγρείται θεοπλόκοις, τού Μαθητού δικτύοις, τά συστήματα τών πιστευόντων, διά παντός πρός τήν σήν επίγνωσιν, Ευεργέτα ποδηγούμενα.

Θεοτοκίον

Παρθένον τεκούσαν αναγράφων, ευαγγελίζεταί σε, τόν τά σύμπαντα πεποιηκότα, άνευ σποράς καί φθοράς Πανάμωμε, ο Ματθαίος ο πανάριστος.

O Ειρμός

«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ’ ως Θεός εκ βυθού αναγαγε, τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Κοντάκιον   Ήχος δ’

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τού τελωνείου τόν ζυγόν απορρίψας, δικαιοσύνης τώ ζυγώ προσηρμόσθης, καί ανεδείχθης έμπορος πανάριστος, πλούτον κομισάμενος, τήν εξ ύψους σοφίαν, όθεν ανεκήρυξας, αληθείας τόν λόγον, καί τών ρα θύμων ήγειρας ψυχάς, καθυπογράψας, τήν ώραν τής κρίσεως.

O Oίκος

Η τού εχθρού με τυραννίς βιαζεται απλήστως, καί τής ψυχής μου όλον τόν σπόρον καθαρπάζει, Ματθαίε φίλε τού Χριστού, αλλ’ αυτός τόν σπόρον τών ευχών σου δεδωκώς, πρός σήν δουλείαν κάρπωσον, καί δείξον υμνωδόν σου σμικρότατον, καί υφηγητήν με τών πολλών σου καί μεγάλων κατορθωμάτων, καί τής πρός Χριστόν σου σχέσεως, τά πάντα παρευθύς εγκαταλείψας, ηκολούθησας θερμώς τώ κεκληκότι, πρώτος γεγονώς Ευαγγελιστής εν τώ κόσμω, καθυπογράψας τήν ώραν τής κρίσεως.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΣΤ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου καί Ευαγγελιστού Ματθαίου.

Στίχοι

·        «Σώζεις, Iησού καί τελώνας, σοί χάρις».

·        Ούτω βοά Ματθαίος εκ πυρός μέσου.

·        Ακάματον Ματθαίον πύρ δεκάτη κτάνεν έκτη.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Oυκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Εχρημάτισας τού πρώτου απαυγάσματος, θείον εκτύπωμα, ως Μαθητής ταίς αυτού, ακτίσι πυρσούμενος, ώ ψάλλων έλεγες, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Ως διάκονον τού λόγου Παμμακάριστε, θείοις σκηνώμασιν, όπου Χριστός κατοικεί, εκεί σε κατώκισεν, ως σοί υπέσχετο, ο υπέρθεος, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός μόνος τών όλων.

Τά νοσή ματα Ματθαίε φυγαδεύονται, καί δραπετεύουσιν, η τών δαιμόνων πληθύς, τοίς εν σοί χαρίσμασι, τού θείου Πνεύματος, εν οίς έψαλλες, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Τήν πανύμνητον Παρθένον εξιστόρησας, τοίς θείοις λόγοις σου, τόν Ποιητήν τού παντός, τεκούσαν Απόστολε, ώ πάντες ψάλλομεν, Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η’

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Νεύσεσι πρός σέ ταίς ανενδότοις Ματθαίος ο ιερώτατος Θεούμενος, θέσει χρηματίσας τε, φύσει όπερ πέφυκας, τήν οικουμένην Δέσποτα, είλκυσε ψάλλειν σοι. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ώσπερ αστραπήν τή οικουμένη, ο Λόγος τόν θεολόγον εξ, απέστειλε, ζόφον μέν διώκοντα, έθνη δέ φωτίζοντα, θεολογίας δόγμασιν, όθεν καί έψαλλε, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Λόγω καθαρώ καί διανοία, Θεώ σοι προσομιλήσαι εξεγένετο, ύλην γάρ ως έτεμες, τούτω προσεπέλασας, καί συνεκράθης, Ένδοξε, όθεν καί έψαλλες, Tόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Επ’ ευεργεσία τών ανθρώπων, ο Λόγος σωματωθήναι κατηξίωσε, πύλην παρθενίας γάρ, ώδευσεν ο Κύριος, καί Θεοτόκον έδειξε, διό κραυγάζομεν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έpγa, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’

«Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι, λαμπαδουχούμενoς, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν τής θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε».

Κάλλους νοητού, εδέξω διάδημα, θείον Απόστολε, καί τής βασιλείας δέ, ευπρεπεστάτω στέφει κεκόσμησαι, χειρί τού Παντοκράτορος, καί διαλάμπεις σοφέ, συν Αγγέλοις, θρόνω παριστάμενος, τού Δεσπότου Χριστού παμμακάριστε.

Ξύλου τής ζωής, αξίως τετύχηκας, κήρυξ τού ζώντος Θεού, ευαγγελισάμενος, ζωής τώ κόσμω θείαν επίσκεψιν, τώ γάρ φυτώ τής γνώσεως, ου διεφθάρης τόν νούν, διαμείνας, άσειστος ακράδαντος, Εκκλησίας κρηπίς παμμακάριστε.

Νύμφην τού Χριστού, ενθέως εκόσμησας, Ευαγγελίω σου, ώσπερ διαδήματι, τήν Εκκλησίαν θεομακάριστε, καί νύν τήν θείαν μνήμην σου, πανηγυρίζει φαιδρώς, ήν ρυσθήναι, πάσης περιστάσεως, καί κινδύνων δεινών καθικέτευε.

Θεοτοκίον

Κόλπων ουκ εκστάς, ανάρχου Γεννήτορος, Λόγος ο άναρχος, ως ευαγγελίζεται, Ματθαίος γράφων, Θεός σεσάρκωται, εκ σού Αγνή πανύμνητε, τήν τών ανθρώπων μορφήν, ολοτρόπως, πάσαν ενδυσάμενος, καί τά ταύτης λαβών ιδιώματα.

Ο Ειρμός

«Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Nόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν τής θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε».

Εξαποστειλάριον

Εν πνεύματι τώ Ιερώ

Τού τελωνείου τόν ζυγόν, απορρίψας εμφρόνως, Χριστώ κατηκολούθησας, ώ Mατθαίε θεόφρον, τοίς ίχνεσι δέ τοίς αυτού, θαυμαστώς επόμενος, εν μετοχή εγεγόνεις, τής αυτού βασιλείας, καί τής δόξης κοινωνός, καί μύστης τών απορρήτων.

Θεοτοκίον

Τάς παναγίας χείράς σου, Θεοτόκε Παρθένε, αίς τόν κτίστην εβάστασας, έπαρον εις πρεσβείαν, υπέρ ημών δυσωπούσα, όπως ρύσηται ημάς, πάσης πείρας Δαιμόνων, καί τού τυχείν Πανάμωμε, τών μελλόντων εκείνων, αγαθών αξιώση.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος δ’  Έδωκας σημείωσιν

Έλαμψας Απόστολε, φωτοειδής ώσπερ ήλιος, ταίς ακτίσι τού Πνεύματος, καί πάσαν κατηύγασας, οικουμένην μάκαρ, τή θεογνωσία, καί απεδίωξας αχλύν, πολυθεϊας Ματθαίε πάνσοφε, διό σου τήν υπέρφωτον, καί αξιάγαστον σήμερον, εκτελούμεν πανήγυριν, ως πηγήν αγιάσματος. (Δίς)

Εν ύψει καθήμενος, θεογνωσίας Απόστολε, υπεδέξω τού Πνεύματος, τήν αίγλην φανείσάν σοι, τού πυρός εν είδει, καί γλώσση πυρίνη, πάσαν κατέφλεξας σαφώς, τής ασεβείας ύλην πολύθεον, διό σε ως Απόστολον, καί θεηγόρον γεραίρομεν, τήν αγίαν σου σήμερον, εκτελούντες πανήγυριν.

Εβρόντησας πάνσοφε, τή οικουμένη διδάγματα, ιερά καί σωτήρια, καί πάσαν εκάθηρας, ειδωλομανίας, τήν κτίσιν Ματθαίε, καί κατεφώτισας λαούς, Ευαγγελίου ταίς επιλάμψεσιν, ειδώλων τά τεμένη δέ, καταστρεψάμενος χάριτι, Εκκλησίας εις αίνεσιν, τού Θεού ωκοδόμησας.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’

Κροτήσωμεν εν άσμασι σήμερον πιστοί, επί τή μνήμη τού σεπτού Αποστόλου, καί Ευαγγελιστού Ματθαίου, ούτος γάρ ρίψας τόν ζυγόν, καί τόν χρυσόν τού τελωνείου, ηκολούθησε Χριστώ, καί κήρυξ τού Ευαγγελίου θείος εχρημάτισεν, όθεν εξήλθε προφητικώς ο φθόγγος αυτού, εις τήν οικουμένην, καί πρεσβεύει σω θήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Δοξολογία μεγάλη. Καί Απολυσις.

Εις τήν Λειτουργίαν, τά Τυπικά καί από τού Κανόνος η γ’ καί ς’ Ωδή.

Απόστολος πρός Ρωμαίους.

Αδελφοί, λέγει η γραφή. Πάς ο πιστεύων επί Κύριον, ου καταισχυνθήσεται…

Ζήτει τή γ’ τής τετάρτης Εβδομάδος.

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον.

Τώ καιρώ εκείνω, παράγων ο Ιησούς, είδεν άνθρωπον καθήμενον…

Ζήτει Σαββάτω ε’

Κοινωνικόν

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών. Αλληλούϊα.